Max Brienen
Wormerveer ■ ,,Eindelijk mijn eigen beloften nagekomen’’, straalde de kersvers Europees kampioen stayeren Reinier Honig. In 2008, voordat hij prof werd op de weg, werd hij al eens tweede op het EK stayeren. ,,Toen riep ik: dit win ik nog wel een keer. Ik ben erg blij en opgelucht dat dit mij op 35-jarige leeftijd eindelijk gelukt is. Er is een last van mijn schouders gevallen.’’
Honig deed de afgelopen twee jaar ook al een poging en de tegenwoordig in Wormerveer woonachtige wielrenner moest beide keren met gangmaker Jos Pronk ook al genoegen met de één na hoogste trede op het podium. ,,Het begon toch aan mij te knagen. Steeds maakten de Duitsers ons het leven zuur. Het stayeren is in Duitsland een grote sport en er doen vaak drie tot vier echt goeie teams mee. Die werken dan ook nog eens samen om het mij moeilijk te maken. Eindelijk heb ik dit jaar de Duitse heerschappij op dit onderdeel doorbroken.’’
Het noodweer in de Tour de France van afgelopen weekend trof ook het Noord-Italiaanse Pordenone, waar het EK verreden werd. ,,Doordat we in Italië op een buitenbaan reden, was het lang onduidelijk of het door zou gaan. Om half tien ’s avonds kregen we pas te horen dat het zaterdagochtend verreden zou worden.’’
Vliegticket annuleren
Honig had van dit EK zijn hoofddoel van het seizoen gemaakt en werd onrustig. ,,’Het zal toch niet…’, dacht ik. Gelukkig was het zaterdag prachtig weer en was de betonnen baan goed opgedroogd. Het enige probleem was dat ik mijn vliegticket terug kon annuleren. Die stond geboekt op zaterdagochtend.’’ Materiaalman René Kos reikte de helpende hand. Hij was met een busje van de KNWU en had een plaats voor de kampioen over voor de terugweg.
,,We hadden nog wel een tussenstop in Frankrijk. René moest daar bij een stayerwedstrijd zijn en op het laatste moment kon ik ook nog meedoen. Ik won, maar het stayerniveau in Frankrijk is ook niet zo hoog.’’ Het was zijn eerste wedstrijd in zijn Europese kampioenstrui en mogelijk ook zijn laatste. ,,Dit is een echte podiumtrui: one size fits all, met lange mouwen. Aangezien ik een S nodig heb, soms zelfs XS, is deze veel te groot. Ik rij bij een club (Tempo, red.) en niet bij een ploeg. Ik weet dus niet of dit makkelijk te regelen is. Een kleine wielerclub is hier natuurlijk niet op voorbereid. Anders moet ik er zelf achteraan.’’
Doordat Honig de volgende dag in Frankrijk ging rijden, was er geen tijd voor champagne. ,,Ik heb de overwinning helaas nog niet kun-nen vieren. Ik ga binnenkort wel met Niki Terpstra en een paar vrienden van ons juniorentijdperk varen. Daar zal wel een flesje opengetrokken worden.’’
Aan stoppen denkt de ploegloze Honig nog lang niet. ,,Ik ben nu eindelijk Europees kampioen. Het hoogst haalbare in de stayerwereld sinds het WK in 1994 is afgeschaft. Het is echt een Europese sport. Je zal niet snel een Colombiaan achter de motor zien rijden. Eigenlijk ben ik dus de beste van de wereld, maar dat klinkt weer zo arrogant. Maar waarom zou ik stoppen? Ik hoop nog bij een Continentale ploeg aan de slag te kunnen. Met mijn ervaring kan ik zeker wat brengen.’’
